అట్లాంటాలో హ్యమన్ రైట్స్ మ్యూజియం సందర్శన

అమెరికాలో అట్లాంటా కూడా పెద్ద నగరమే అయినా పెద్దగా టూరిస్టు ప్రదేశం కాదు. అయినా అక్కడ ఉన్నవే ఏవో నాకు చూపించాలనే ఆరాటం తనలో కనిపించింది. అట్లాంటాకు పెద్ద ఆకర్షణ అక్కడి నేషనల్ సెంటర్ ఫర్ సివిల్ అండ్ హ్యూమన్ రైట్స్. తొంబైవేల చదరపు అడుగుల ఆకర్షణీయమయిన భవనం అది. దీనికి అర్కిటెక్ట్ ఫిలిఫ్ ఫ్రీలాన్ .

ఇంటికి చేరేసరికి రూప కూతురు అంజు రకరకాల వంటలు చేయడంలో నిమగ్నమై ఉంది. ప్రతి సంవత్సరం థాంక్స్ గివింగ్ రోజున డిన్నర్ పార్టీ ఉంటుందట. అందుకే ఆ హడావుడి. ఇండియన్ వంటకాలతోపాటు మెక్సికన్ మొదలైన ఇతర వంటకాలు కూడా తయారు చేశారు. ఏడు గంటలకల్లా రూప వాళ్ల చిన్నక్క కుటుంబం , చెల్లెలు రజని కుటుంబం వచ్చారు. పరిచయాల అనంతరం అందరూ కలిసి భోజనం ముగించారు. రాత్రి పన్నెండు గంటలదాకా కబుర్లు చెప్పుకుంటూ నిద్రకు ఉపక్రమించాము.

రూప వాళ్లు డిశంబరు లో ఇండియాకి వెళుతున్నారు కాబట్టి ఈ సమయంలో ఏ వస్తువు అయినా తక్కువ ధరకే లభిస్తుందని ఈ రోజు షాపింగ్ చేయాలని నేను కూడా ఏమైనా షాపింగ్ చేయవచ్చు అనే ఉద్దేశం తో షాపింగ్ కు బయలుదేరాము. సిటీలోకి వెళితే రద్దీ సమస్య అవుతుందని సిటీకి వెలుపల ఉన్న షాపింగ్ మాల్ వెళ్లాలని నిర్ణయించారు. వాళ్ల ఇంటి నుంచి ఈ మాల్ నలభై నిమిషాల దూరంలో ఉంది. ఉదయం పదిగంటలకు రెండు కార్లలో బయలు దేరాము. కానీ రద్దీ మూలంగా అక్కడకు చేరేసరికి దాదాపు మధ్యాహ్నం రెండు అయింది. పార్కింగ్ మరో పెద్ద సమస్య అయింది. ఎంత ప్రయత్నించినా ఒక్క కారు మాత్రమే పార్క్ చేయగలిగారు. ఏ షాపులో చూసినా చాంతాడంత వరుసలు కనబడ్డాయి. అక్కడ అప్పుడు షాపింగ్ చేయడం సాధ్యం కాదని తేట తెల్లమైంది. కనీసం ఎక్కడైనా భోజనం చేయడానికి ప్రయత్నిస్తే అదీ సాధ్యం కాలేదు. తిరిగి ఇంటికి చేరేసరికి సాయంత్రమైంది.

రేపు రజని రూపా వాళ్ల చెల్లెలు డిన్నర్ కు పిలిచింది. తను ఆర్టిస్టు. అందుకే వాళ్ల ఇల్లు ఒక ఆర్ట్ మ్యూజియం లాగా ఉంది. వ్యర్థమైన వస్తువులతో తాను రూపొందించిన కళాఖండాలు అద్భుతంగా ఉన్నాయి. ఇక్కడ తాను చేసే పని కూడా ఇదే ఈవెంటుకు తగినట్లుగా అలంకరణ చేసి ఇవ్వడం తన పని.

అట్లాంటాలో చూడవలసిన వాటిలో అక్వేరియం ప్రధానమైంది. అయితే వాళ్లు చాలా సార్లు చూసి ఉండడం వలన నేను శ్రీ బయలు దేరాం. ఉదయం పది గంటల కల్లా అక్కడకు చేరుకున్నాం. ఉదయమే రావడం వల్ల రద్దీ పెద్దగా లేదు. నేను చికాగో లో కూడా అక్వేరియం చూసి ఉండడం వలన దానితో దీనిని సరి పోల్చుకుంటూ చూడడం మొదలు పెట్టాను. దీనిని నవంబర్ 23/2005 లో ప్రారంభించారు. 2012 దాకా ప్రపంచంలోనే పెద్దది గా ఉంది. ప్రస్తుతం ప్రపంచంలో మూడవ స్థానంలో ఉంది. అమెరికాలో మాత్రం ఇదే పెద్దది.

అక్కడి నుంచి అందరం కలిసి శ్రీనివాస రెడ్డి యింటికి వెళ్లాము. అక్కడే భోజనాల ఏర్పాటు చేశారు. వీలైనంత తొందరగా అక్కడి నుంచి బయలుదేరి తిరుగు ప్రయాణంలో బొటానికల్ గార్డెన్ చూడాలనేది ముందుగా మేము వేసుకున్న ప్లాను. కానీ కబుర్లలో మునిగిన మాకు సమయమే తెలియలేదు. ఇంతకు మునుపే చెప్పినట్లుగా మేము ముగ్గురం హైదరాబాద్ లో సహోద్యోగులం.

అమెరికా విద్యా విధానం మా కబుర్ల లో చోటు చేసుకుంది. ఆయన నన్ను అక్కడి పాఠశాలకు తీసుకెళ్లి చూపించాడు. ఆయన పన్నెండో తరగతికి గణితాన్ని బోధిస్తాడు. ప్రతి విద్యార్థికి ఉపాధ్యాయులే గ్రేడ్స్ నిర్ణయిస్తారు. ప్రతి యూనిట్ తరువాత పరీక్ష ఉంటుంది. ఉపాధ్యాయులు ఇచ్చిన ప్రాజెక్టులు కూడా విద్యార్థులు విధిగా చేయవలసి ఉంటుంది. ఉపాధ్యాయుల విద్యార్హతలను బట్టివేత నాలు నిర్ణయిస్తారు. ప్రతి రాష్ట్రంలో టీచింగ్ ఎడ్యుకేషన్ పరీక్షలు ఉంటాయి. విధిగా ఆ పరీక్షలు రాయాలి. పాస్ అయిన వాళ్ళకు మాత్రమే ఆ అయా రాష్ట్రాలలో బోధించే అర్హత ఉంటుంది. మారుతున్న సాంకేతిక పరిస్థితులకు అనుగుణంగా ఉపాధ్యాయులు నిరంతరం నేర్చుకుంటూ నేర్పిస్తూ ఉంటారు.

శ్రీనివాస రెడ్డి పనిచేసేది హెన్రీ కౌంటీలో. ఇక్కడ ఒకే ప్రాంగణంలో ప్రైమరీ , మిడిల్ మరియు హైస్కూల్స్ ఉంటాయట. అమెరికాలో అన్ని చోట్లా ఇలాగే వుండాలనే రూల్ ఏమీ లేదు. అది ఆ కౌంటీ ప్రత్యేకత మాత్రమే ప్రైమరీ స్థాయిలో ఒకటినుంచి ఐదు తరగతులు, మిడిల్ స్థాయిలో ఆరు నుంచి ఎనిమిది తరగతులు, హై స్కూల్ స్థాయిలలో తొమ్మిది నుంచి పన్నెండు తరగతులు ఉంటాయి.

ఆయా కౌంటీలలో ఉన్న పాఠశాల స్థాయి విద్యార్థుల సంఖ్యను బట్టి ఒక కౌంటీలో ఎన్ని పాఠశాలలు ఉండాలనేది ప్రభుత్వం నిర్ణయిస్తుంది. సగటున ఒక విద్యార్థికి పది వేల డాలర్ల నుంచి పదిహేను వేల డాలర్ల వరకు ప్రభుత్వం ఖర్చు పెడుతుంది. నాణ్యమైన భోజనం పాఠశాలలోనే ఉంటుంది. సబ్జెక్టులతో పాటు ఆటలకు సంగీతం లాంటి ఇతర కళలకూ ప్రాధాన్యత ఉంటుంది. పర్యవేక్షణ ఉంటుంది కానీ అధికార హోదాలో ఉండదు. స్నేహ పూరిత వాతావరణంలో ఉంటుంది. ఉపాధ్యాయులలో జవాబుదారీతనం ఉంటుంది. బాధ్యతాయుతంగా పనిచేస్తారు. పిల్లలు స్వేచ్ఛాయుత వాతావరణంలో సంతోషంగా ఉంటారు. అలా అని క్రమశిక్షణ ఉండదని కాదు. కాపీయింగ్ కూడా కొన్ని సార్లు జరుగుతుందట. అందుకే పరీక్షల సమయంలో మొబైల్ ఫోనులను , స్మార్ట్ వాచీలను ఈమధ్యనే నిషేధించారట. దీనితో చాలావరకు కాపీయింగ్ తగ్గినా పూర్తిగా తగ్గలేదని మిత్రులు వాపోయారు. కొన్నిసార్లు విద్యార్థి కాపీ చేస్తున్నాడని గమనించినా ఏమీ చేయలేని పరిస్థితి. ఎందుకంటే..... టీచర్ ఆ విద్యార్థిని నిలబెట్టి చెక్ చేయకూడదు. అలా చేస్తే ఆ విద్యార్థిని అవమాన పరచినట్టు అవుతుందట. ఇలాంటి సందర్భాలలో ఉపాధ్యాయులకు కత్తిమీద సాము చేసినట్టు ఉంటుంది. విద్యార్థులే ఆయా ఉపాధ్యాయుల గదులకు వెళతారు. తరగతికి ముప్పై మంది వి ద్యార్థులు ఉంటారు. ప్రతి ఉపాధ్యాయునికి ప్రత్యేక గది ఉంటుంది. విద్యార్థులు తరగతి గదికి రాగానే మొబైల్ ఫోనును పక్కన ఏర్పాటు చేసిన ట్రేలో పెట్టాలి. ఈ సమాచారం అంతా మిత్రులతో జరిపిన సంభాషణ వల్ల తెలిసిందే

శ్రీనివాస్ రెడ్డి సహచరి వసంత ప్రీ ప్రైమరీ పాఠశాలలో పని చేస్తుంది. తరగతికి ఇరవై మంది విద్యార్థులు ఉంటారట. విధిగా ఇద్దరు టీచర్లు ఉంటారట. ఇలాంటివి తను పనిచేసే ప్రాంగణంలో మూడు ఉన్నాయట.

భారత దేశంలో కూడా మూడు స్థాయిలలో విద్యాబోధన జరుగుతుంది. అయితే ఉన్నత పాఠశాల స్థాయిలో పదకొండు , పన్నెండు తరగతులు చేరలేదు. ముఖ్యంగా తెలుగు రాష్ట్రాలలో ఇంటర్మీడియట్ విద్య ప్రత్యేకంగా ఉన్నది. దీనికి కారణం ఈ స్థాయి విద్య కార్పొరేట్ల చేతుల్లో బలంగా బందీ కావడమే. పర్యవేక్షణ కూడా అధికారయుతంగానే అధికశాతం ఉంటుంది. పాఠశాలల్లో తగినన్ని వసతులు లేకపోవడం , ఆట స్థలాలు లేకపోవడం , ఆటలకు , కళలకు ప్రాధాన్యత లేకపోవడం , కేవలం పాఠ్యపుస్తకాలకు మాత్రమే అత్యంత ప్రాధాన్యత ఇవ్వడం , విద్యార్థి స్వయం ప్రతిపత్తితో చదవకుండా బట్టీయం చేయడం లాంటివి మన విద్యా వ్యవస్థలో లోపాలు.

మూడు రోజులు ఇట్టే గడిచి పోయాయి. ఇంకా కొన్ని రోజులు కలిసి వుంటే బాగుంటుందని అందరం అనుకున్నాం కానీ కుదరలేదు. రుచికరమైన ఇంటి భోజనం చేస్తూ గత అనుభవాలను తలచుకుంటూ ప్రస్తుతం ఉన్న విధా నాన్ని గమనిస్తూ రాబోయే మార్పును అంచనా వేస్తూ కాలక్షేపం కబుర్లతో కాకుండా అర్థవంతమైన చర్చలతో కాలం గడిపాము.