ఇల్లు మారాలనుకున్న చిన్న తప్పుకి...

ఇంటి ఓనరు ఖాళీ చెయ్యమంటే, సాధ్యాసాధ్యాలు ఆలోచించకుండా, దూకుడుగా ‘సరే’ అని ఒప్పుకొని పడరాని పాట్లకు తెర తీసినట్టయింది. పౌరుషం. ‘బోడి నీ ఇల్లు నా కెందుకురా,’ అనే అహంకారం. గబా గబా వెతికేసి, వేరే ఇంట్లోకి మారడం నరకయాతన అని గుర్తించినా, అలాంటి సందర్భంలో తీసుకున్న నిర్ణయానికి ఇంట్లో వాళ్ళు కూడా సహాయం చెయ్యరు.పైగా నన్నో మాట అడగకుండా తీసుకున్నారు కాబ్బట్టి, ఇది నీ బాధ్యతే అంటూ చేతులు దులుపేసుకోవడం మాములే.

అదృష్టం బాగుండి వెంటనే మరో మంచి ఇల్లు దొరకడం, మారడానికి తేదీ నిశ్చయయించేయడం, కావలసిన పని వాళ్ళను మాట్లాడుకొవడం ఇట్టే జరిగిపోయాయి. కొత్త ఓనరు ఓ తిక్క సాకు చూపి, ఆయన చేయవల్సిన పనులన్నీ,తీరిగ్గా నా నెత్తిన అంటగడితే, చచ్చినట్టు చేయించుకోవడం ఓ పక్క, డబ్బులు సర్దుబాటు మరో పక్క. పని వాళ్ళ చేత సమయానికి పని చేయించుకోవడం అంత ఈజీగాదని తెలిసింది.

అప్పటికే రెండు తేదీలను మార్చిన పెయింటర్, మళ్లి డబ్బులు అడగడంతో, సీన్ కొంచం వేడెక్కింది. ముందే డబ్బుల సమస్యతో అల్లాడుతుంటే, తగుదునమ్మా అని నన్నే ఓనరు అనుకోని కొంచం కొంచెం లాగేసుకొంటూ పోతున్నాడు. భరించలేక, చెడామడా అరిచేసాను. తిట్టేశాను. ఆఖరిగా ఒప్పుకున్న తేదీకి సిద్ధం కాకా పోతే మిగిలిన డబ్బులు ఇవ్వనని చెబితే, అది అతనిపై పెద్దగా ప్రభావం చూపనట్టుగానే తెలుస్తోంది.

ప్లంబర్, ఎలక్ట్రీషియన్ వీళ్లంతా దేవతల్లా తోచారు నాకు. ఏ తప్పస్సు చేసినా వారు పని చెయ్యరని, కాదు వారి దగ్గర పని చేయించుకోలేనని తెలిసొచ్చింది. కానీ నేనున్నగా, చూసుకొంటాను అని దుకాక తప్పదు కదా మరి. ఇంట్లోని వాళ్ళ దీవెనలు ఊరికే పోవు కదా.

ఇంతటితో ఆగిపోలేదు, ప్రతి ఒక్కటి ఏదో ఒక చిరాకు తెప్పించే అంశాలే. వాడు వీడు అని లేదు,అందరు తమకు తోచినట్టు వారి చేతకానీతనాన్ని ప్రదర్శిస్తుంటే, కొన్ని కోపంతో, మరికొన్ని బుజ్జగింపుతో, ఇంకొన్ని చచ్చినట్టు ఒప్పుకొని గడిపేస్తుంటే, అప్పుడే అపార్ట్మెంట్ వారు పరిచయాలు చేసుకొంటు, ప్రతి ఒక్కరు వాచ్మాన్ గూర్చి ప్రత్యేకంగా కథలు కథలుగా చెప్పుకొచ్చారు, ఓనరు కూడాను.

‘వాడితో జాగ్రత్త అండి, డబ్బులు తీసుకొంటాడు కానీ ఏమి చెయ్యడు,కొంచెం కోపమెక్కువ’ అని, ‘కొంచెం తిక్క కూడా ఉందండి, ఎవ్వరినీ లెక్క చేయడు, నిజాయితీ లేనేలేదు, కాదు కాదు అసలు వాడి దగ్గర పనే చేయించుకోలేమని’లిస్టు సాగుతూపోతోంది. ‘వాడ్ని పంపించలేకున్నాం, ఉంచుకోలేకున్నాం.వాడు ఏ రూలు పెడితే అదే మనం పాటించాలి’ అని కొందరు, మరి కొందరు ‘వాడు ఈ అపార్ట్మెంట్కు అల్లుడండి ,వాడి పెళ్ళాం అత్తగారండి’ అంటూ రకరకాల పోలికలు చేసారు. జాగ్రత్తలు చెప్పారు. సలహాలు సూచించారు.

ఇవేవి పట్టని నేను, సరే అని తలూపాను. నాకెందుకు వీడితో, నా పని నేను చేసుకుపోతాను అని చెప్పుకొంటూ గడిపేశాను. ఇల్లు మారడం పనులు అన్ని అయ్యాక, ఇంకెప్పుడు జీవితంలో నాకు తెలియంది, చేత కానిది నిజాయితీగా ఒప్పుకోవాలని నిర్ణయం తీసుకున్నానని చెప్పి, ఇంట్లోని అక్షింతలు నుండి ఉపసమనం కోసం బయటపడ్డాను.

పాత కాపురమే అయినా, కొత్త ఇల్లు అంత తొందరగా కుదుటపడటం లేదు. అది లేదని, ఇది పని చెయ్యడం లేదని, వాడు రాలేదని, వీడు పలకడం లేదని ఇలా ఏదో సాగిపోతున్న తరుణంలో నాలో కోపం తార స్థాయికి చేరింది. చిరాకు నా ఇంటి పేరైంది.నన్ను ఎవరు పట్టించుకోవటం లేదని, నా కష్టాన్ని గుర్తించటంలేదని నాలో నేను వాపోతున్నాను. అందరు చుట్టూ మూర్ఖులు అని సముదాయించుకొంటున్నాను.

రావాల్సిన తరుణం వచ్చింది.ఏదో చుట్టూ జరుగుతున్న వాటికి నాకు ఏంటి సంబంధం అంటూ సాగిపోతుండగా, ఓ రోజు పని చూసుకొని వచ్చి పార్కింగ్ చేసే ప్రయత్నంలో ఓ వాహనం అడ్డముంది. ఎవరిదా అని చుట్టూ వెదికాను, అడిగేందుకు ఎవరు లేకపోవడంతో నేనే దిగి పక్కకు జరిపి వెళ్ళిపోయాను. ఇదే తంతు ఓ మూడు నాలుగు సార్లు జరగడం, చెప్పేందుకు చుట్టూ ఎవరు లేకపోవడం, ఏమోలే అని సర్దుకున్నాను.

కానీ ఓ రోజు ఇదే సమస్య తలెత్తే ,అక్కడే ఉన్న వాచ్మాన్ ను, 'బాబు అది జరపయ్య ,రోజు ఇదేంటి నా పార్కింగ్లో ఈ అడ్డంకిని తీసెయ్యండి' అని అన్నాను. ఊహించని విధంగా అది వాడి వాహనమని, అది అక్కడే ఉంటుందని, కావాలంటే నన్నే చుట్టూ తిరిగొచ్చి పెట్టుకోమన్నాడు. షాక్ అయ్యాను. మంచిగా చెప్పాను. వాడు ససేమిరా అన్నాడు. ముందే ఇల్లు మారి చిరాకుతో ఉంటే, వాడి శైలికి కోపం నషాళానికి అంటింది.అంతే నేను రెచ్చిపోయాను, లా పాయింట్లు మాట్లాడాను, హక్కులు మాట్లాడాను. గమ్మత్తయిన విషయమేంటంటే అవి ఏవి వాడి మీద ఏమి పని చెయ్యలేదు. వాడు యెంత పాతుకుపోయాడో తెలిసింది. వాడు ఏమి తగ్గటం లేదు, చివరికి ఆవేశంలో నానా మాటలు అన్నాను. కొంచం పట్టు తప్పి తిట్టాను కూడా.

అంతే, అంత జరుగుతున్నా కిమ్మనని వాళ్ళావిడ, ఓ కింకర స్వరంతో రభసకు తెర తీసింది. అప్పుడు తెలిసింది, నేను స్థాయికి తగ్గ పని చెయ్యలేదని. ఆవిడ అపార్ట్మెంట్ కమిటీ పెద్ద ఇంటికి వెళ్లి గోల చేసేస్తోంది. విషయం అందరికి పాకింది. బయటకొచ్చి చూస్తున్నారు. ఆ రోజు నుండి నేను ఎదురొచ్చినప్పుడంతా అందరు నా ధైర్యానికి మెచ్చుకొన్నారు, భలే లాజిక్కులు మాట్లాడారు. అసలు వాడ్ని తాకిన వాళ్లు ఎవరు లేరు, మీరే ప్రప్రథమం అంటూ పొగిడేశారు.

గోల సద్దుమణగక పోవడంతో, ఆ వారం మీటింగుకు అందరిని పిలిచారు. నాదే ప్రధాన అంశం. కానీ నేను వెళ్ళలేదు. నా ఉద్దేశాలు, ఆలోచనలు ముందుగానే సందేశం పంపించాను. అందరు ఏదో తీర్మానించుకున్నట్టుగానే దీన్ని తేల్చేశారు. కానీ ఈ నిడివిలో ఇలా జరగడం నన్ను ఓ నిశ్శబ్దం ఆవరించింది. ఓ వారమైన నన్ను వీడీ పోలేదు. వాచ్మాన్ దంపతులు నేను ఎప్పుడు కనిపించినా అదోలా మొహాలు పెట్టుకొంటూ కనిపించేరు. అనుకోకుండా ఓ రోజు ఆ పార్కింగ్లో చాల సేపు ఓ పని నిమ్మితం ఎదురుచూస్తుంటే, అప్పుడు అక్కడే ఇస్త్రీ చేసుకొంటూ ఉన్న వాళ్ళిద్దరిని చాలా దగ్గరగా చూసే అవకాశం వచ్చింది. తరువాత చూస్తుండి పోయాను. ఇంకొద్ది సేపు తరువాత ఏదో కొత్త ఆలోచన మొదలైంది. మరి కొద్దీసేపటికి ఎదో తళుక్కు మంది.

1500 పైగా చదరపు విస్తీరణంలో,2 BHK లో ఉండే నా ఆలోచనలకు, 3X5 పరిమాణంలో చిన్న గదిలో ఇద్దరు పిల్లలతో, అదే వంటిల్లు, హాలు ,బెడఁరూం ఉండే వాడి జీవితానికి, అనుభవానికి, వాడి ప్రవర్తనకు తేడా ఉంటుంది కదా, మరి నేనెందుకు ఆలా మాట్లాడాను అని ప్రశ్న నాకు చెమటలు పోయించింది. సిగ్గు పడేలా చేసింది. పై చెప్పిన గదులన్నీ వాడికి స్తంభాల మధ్య గోడలు లేకుండా ఉండే ఇల్లు వాడిది. వాడి బతుకు యెంత నరకప్రాయం కదా అని కూడా ఆలోచించ లేకపోవడం, నా పై నాకే చిరాకు వేసింది. పైగా వాడు 10 ఎకరాల రైతు, ప్రస్తుతం పిల్లల చదువు కోసం మహానగరం వచ్చి ఇంత ఇరుకులో బతికేస్తున్నారు. ఎవరి దగ్గర గౌరవం లేకుండా, ఇస్త్రీ పనులు చేసుకొంటూ, ఆపార్ట్మెంట్లో వూడ్చుకొంటూ, శుభ్రం చేసుకొంటూ ఉన్న వాడితో నేనేంటి గొడవ పడ్డం.

ఈడ్చి కొడితే 10వేలు కూడా లేని ఆ ఉద్యోగ సంపాదన, వాడికి అపార్టుమెంట్లో అందరు వారి వారి పనులకు వినియోగించడం తప్ప, ఏ రోజు ఎవరు వాడి బాగోగులు పట్టించుకోకపోవడంతో విసిగి, వేసారి ఎక్కడో మనసు కఠినమైపోయి, ఎవరిని ఖాతరు చెయ్యక పని చేసుకొంటుంటే, అతి చిన్న విషయానికి ,చిన్న సర్దుబాటుతో సమసిపోయే దాన్ని మరిచి ,నా కోపంతో కూడిన గర్వాన్ని వాడి మీద ప్రదర్శించడం యెంత సమంజసమని తోచింది.

సరిగ్గా చెప్పాలంటే మా బాత్రూం కన్నా చిన్న ఇంట్లో ఉండే వాడికి, లోపల యెంత రగిలిపోతుంటాడు, యెంత కుమిలిపోతుంటాడు అని గుర్తించక నేను సిగ్గుపడ్డాను. 3X5లో వాడు కాదు, నేను ఉన్నానని తెలుసుకొన్నాను. నా స్థాయికి నేను ఎలా ఉండాలో మరిచి జరిగిన నా ప్రవర్తనకు, వాడికి నమస్కారం పెట్టి, తరువాత ఏ రోజు అతనికి నేనే పని చెప్పలేదు. కొద్దీ రోజులకు ఈ కథ గ్రూప్లో పెడితే అపార్ట్మెంట్ వారు కిమ్మనలేదు.