అవి ఉచిత పథకాలు కావు, సముచిత పథకాలు

ఒక యువకుడు ఒక సమస్య లేవనెత్తాడు. మనం పని చేస్తే ఇతరులు లాభపడుతున్నారు. యజమానులు సంపన్నులై పోతున్నారు. మనం జీతం కోసం ఎదురు చూసేవాల్లుగా మిగిలి పోతున్నాము. మనం పని చేస్తే పన్ను వేసి ప్రభుత్వాలు లాభ పడుతున్నాయి. ఇన్సూరెన్ను

కంపెనీలు, డాక్టర్లు, మెడికల్ కంపెనీలు, బ్యాంకులు, రియల్టర్లు, బిల్డర్లు, కాంట్రాక్టర్లు, పారిశ్రామిక వేత్తలు కోట్లకు పడగలెత్తుతున్నానారు నేను నిరంతరం కిస్తులు వాయిదాలు కట్టుకుంటూ వాల్లకోసమే పని చేస్తూ బతకాల్సి వస్త్తోంది. నా బతుకంతా వారికోసమే ధార పోసినా నేను ఇలాగే సామాన్యుడిలా మిగిలిపోతున్నాను. నేనెందుకు వారిలా ఎదగడం లేదు?

అలాంటపుడు నేనెందుకు పని చేయాలి ఇదీ ఆ యువకుడు వేసిన ప్రశ్న!

ఈ అంశం మీద 110 ఏళ్ల కింద మహా రచయిత మున్షీ ప్రేమ్ చంద్ “కఫన్ “ అనే కథ రాసాడు. దీనిని 1980 లలో గౌతం ఘోష్ సుప్రసిద్ద దర్శకుడు

తెలుగులో “ఒక ఊరి కథ “ అనే పేరుతో సినిమా తీసాడు. ఆ కథలో తండ్రీకొడుకులు వ్యవసాయ కూలీ పనులు చేస్తే తమకేమీ లాభం లేదని , యజమాని సంపన్నుడవుతున్నాడని అట్లాంటపుడు మేమెందుకు పని చేయాలి అని తర్కించి పని చేయడం మానేసి అడుక్కు తినడం , ఇతరుల

పెరట్లో పడి తినడం చేస్తుంటారు. చివరకు తిండి లేక రోగిష్టి తల్లి చని పోతే అంత్య క్రియలు చేయకుండా శవాన్ని చూపి అడుక్కోవడం జరుగుతుంది. మనిషికి పని చేస్తే దాని ప్రయోజనం తనకు చెందాలని వుంటుంది. అది. సహజం. మనం పని చేస్తే సంపన్నులు అయ్యే వాళ్లు , సుఖపడేవాళ్లు. అయితే కర్మ చేయడం నీ కర్తవ్యం. ఫలితాన్ని ఆశించకు అని కొందరు బోధిస్తారు. భగవద్గీత ఇదేచెప్తుంది. చాలా తత్వాలు ఇలానే చెపుతాయి. వీటిని దోపిడీదారుల తత్వాలు అంటారు.

1959లో నేను 5వ తరగతిలో స్కూల్లో క్యాబేజీ కాలిఫ్లవర్ కోసం తోట పని క్లాసు తో పని చేసాను. వాటిని మాకు ఇవ్వలేదు. చాలా బాధకలింది. మేం కష్టపడింది మాకు అంద లేదు. నిరాశ కలిగింది. జీవిత చరిత్రలో ఈ సంఘటన రాసాను. ఇలా మనం చేసిన పని ప్రయోజనం మనకు కాకుండా మంది పాలైనపుడు దాన్ని పరాయీకరణ / అలైనేషన్ అంటారు. ఇట్లా మన కష్టంతో లబ్ది పొంది సుఖపడి, సంపన్నులై తిరిగి మనమీదే పెత్తనం చేస్తారు. దీన్ని పరాయీకరణ తో రాజ్యంగా ఎదిగారు అంటారు.

మనమీద పెత్తనం చేస్తున్నారు. మన పన్నులతో బతుకుతూ ప్రభుత్వాలు మన మీదే పెత్తనం చేస్తున్నాయి. ఇది జరుగుతున్న కథ. వర్ణ వ్యవస్థ కుల వ్యవస్థ, భగవద్గీత కర్మ సిద్ధాంతంతో వాటికి మద్దతు ఇచ్చి యజమానుల వైపు నిలబడుతాయి. దీనిని మను ధర్మం, బ్రాహ్మణ వాదం అంటారు.ఈ సిస్టంలో తన బతుకు కోసం పాలేరుగా కూలీగా జీతగాడుగా ఉద్యోగి గా ఉపాధ్యాయులు గా సాఫ్టు వేర్ ఇంజినీర్ లుగా ఉద్యోగులుగా పని చేస్తున్నారు. గల్ఫ్ దేశాలకు పొట్టచేత పట్టుకొని వెలుతున్నారు.

యజమాని , ప్రభుత్వం మన కష్టం వల్ల బతుకుతున్నారనేది సత్యం. అది వద్దనుకుంటే ప్రకృతితో సహజీవనం చేస్తూ వ్యవసాయం చేయడం చేస్తున్నారు. ఇతరులను జీతం పెట్టుకుంటే వాల్ల కష్టం దోచినట్టే గదా! అందుకని ఈ నగర జీవితం వద్దు అని 18 వ శతాబ్దం లో వర్డ్స్ వర్త్ అనే కవి చేపలు పట్టుకొని బతకడం మంచిది అని కవిత రాసాడు. అది మాకు 1965 లో ఇంగ్లీషు లో పాఠం. దీనికి బదులుగా అనగా యజమాని లాభపడి పెత్తనం చేసే సిస్టం కు బదులుగా పరస్పర సహకారంతో బతకడం అంతిమ గమ్యం. అదే సోషలిస్టు జీవనం. అలాంటి వాటిని భారత రాజ్యాంగంలో పొందుపరిచారు. బి ఆర్ అంబేద్కర్ , అమర్త్యసేన్ తదితరులు పెరిగే సంపద నుంచి పేదలకు అభివృద్ది, సంక్షేమ పథకాలు ప్రతిపాదనలు చేసారు.

ప్రపంచ వ్యాప్తంగా అవి అమలవుతున్నాయి. ప్రజలకు ఉచితాలు అని ప్రచారంలోకి వచ్చిన పథకాలు ప్రజలకు వారి కష్టానికి సరైన కూలి, జీతం , సరైన ప్రతి ఫలం ఇవ్వక పోవడం వల్ల, అందక పోవడం వల్ల ఏర్పాటు చేసుకున్న మధ్యే మరార్గం. ఇంతకు ఎన్నో రెట్లు మధ్య తరగతి, పారిశ్రామిక వేత్తలు అనేక సౌకర్యాలు , సబ్సిడీలు, పన్ను మినహాయింపులు పొందుతున్నారు.

లక్షల కోట్లు ప్రభుత్వాల నుండి పొందడం, బ్యాంకులకు ఎగవేయడం కొనసాగుతున్నది. వారిని ఏమీ చేయలేని అసమర్థులు, అందులో భాగమైన వర్గాలు పేద ప్రజలు ఎదగడం గిట్టని వారు ఉచిత పథకాలమీదపడి మాత్రం ఏడుస్తుంటారు. ఎవరి కష్ట ఫలితం వారికి అందితే ఈ పేదరికం వుండదు.

పేదరికానికి కారణం ఆధునిక సైన్సు టెక్నాలజీ, ఆధునిక విద్య, వైపుణ్యాలు , పెట్టుబడులు లేకపోవడమే! వాటిని సమకూర్చడం ప్రభుత్వం కర్తవ్యం. తద్వారా ప్రభుత్వ ఆదాయం కూడా పెరుగుతుంది. ప్రభుత్వం విద్య వైద్యం గృహవసతి సమకూర్చితే ప్రజల కు అతి తక్కువ ఖర్చుతో సమకూరుతాయి. మధ్యలో కాంట్రాక్టర్ల, పారిశామిక వేత్తల దోపిడి లేకుండా సహకార రంగం ద్వారా, ప్రభుత్వ సంసంస్థల ద్వారా సమకూర్చినపుడు ఆ యువకుడు అడిగిన ప్రశ్నకు సమాధానం దొరుకుతుంది.అదే దోపిడికి పరిష్కారం ! శ్రమ ఫలితం పరాయీకరణ తగ్గుతుంది.