మేల్కొన్నావా !
ఆది అనంత నీరవ నిశ్శబ్దంలో మేల్కొన్నావా?
ఎలకారు కోయిల గానంలోనైనా
ఎలతేటి ఝంకారంలో నైనా మేల్కొన్నావా?
నా పాటలో నైనా మేల్కొన్నావా!
నా హృదయంలో నైనా మేల్కొన్నావా?
పోనీ నా ఆరాధనకైనా మేల్కొనలేదా?
ఈ రాత్రి విరిసిన పారిజాత పుష్పాల సుంగంధానికైనా మేల్కొన్నావా?
వర్షగానంలో వందల కొలది నెమళ్ళు నృత్యం చేయడం చూసేవుంటావ్
అలా నా హృదయం కేథరిన్ నృత్యం చేస్తుంది.
నాతో అడుగు కలుపుతావని నృత్యం కూడా ఎదురు చూస్తుంది.
రాత్రంతా కలలో నువ్వు అందమైన పేపర్ కైట్ సీతాకోకచిలుకలో
పరకాయ ప్రవేశం చేసివుంటావని..
దాని వెనుకనే నా మనసు పరుగులు పెడుతుంది.
నేనసలు నీకు గుర్తున్నానా!?
ఎడమ వైపు ఒత్తిగిల్లి నప్పుడైనా నీ చెవికి వినిపించే
గుండె చప్పుడులో నన్ను కనుగొనలేదా?
నేనిప్పుడు ఈ లోకంలో లేను, నీ లోకంలో జీవిస్తున్నాను
నీ ఇష్టసఖి నిష్కపట స్పర్శ కోసం అలమటిస్తూంది.
రేయంతా నీ వేణువు శబ్దం వినిపిస్తూనే వుంటుంది.
ఆ కలవరపాటుకు ఎన్నో దీర్ఘరాత్రుల నా నిద్రను త్యాగం చేసాను.
ఎందుకింత ఉపేక్ష?
ఉపదేశాలు వినిపించేవారు నను సమీపిస్తున్నారు
ఈ జీవిత నిర్బంధం నుంచి నన్ను తప్పించలేవా?
దుఃఖశృంఖలాల నుండి విడిపించలేవా?
పోనీ నీ ప్రేమలో నైనా నన్ను పునర్జీవించనీయరాదా?
నాది ప్రేమైనా, మధుర భక్తి అయినా నీ దండలో పువ్వుగానో
మౌక్తికంగా మారడానికి అనుమతినివ్వు.
నీ కరుణా వర్షపు చినుకుకై నా ఎదురుతెన్నులు
రా మాధవా! నేను రాధ ని కాను, యాజ్ఞసేని ని కాదు
మాధవి ని కాను, మీరాబాయీ ని కాదు.
పూలసజ్జె నిండా పరిమళద్రవ్యాలను నింపుకుని నీ దారిలో
వేచిచూస్తున్న కుబ్జను కూడా కాదు.
నా చిన్ననాటి నుండి నా రెండు చేతుల మధ్య
ఇష్టంగా మోసినదాన్ని. పెను మాయలో పడి
నిను నా గుండె గదుల్లో భద్రంగా దాచినదాన్ని.
నీ రస స్పర్శలో మునిగి తేలుతున్నదాన్ని.
నీతో బృందావనాన్ని కలగన్నదానిని
నన్ను నీలో మేల్కొననీయ్, లేదా నువ్వు నాలో నైనా మేల్కో!
ఇది నవయుగపు కృష్ణ ప్రేమ.