జైల్లో మసక బారిన అద్దం నుంచే ‘ములాఖత్’ ఉండేది...

ఈ జైలు జీవితం పదేళ్ల కారణంగా తన సహచర జీవితంలో ఎక్కువ కాలం సాయిబాబా లేకుండా ఎన్నో సవాళ్లను ఎదుర్కోవలసి వచ్చింది. సాయిబాబాని జైలు నుంచి బయటకు తీసుక రావడానికి తాను చేసిన పోరాటానికి ఎందరో మేధావులు, న్యాయవాదులు, విద్యార్థులు, ప్రజాసంఘాలు, ప్రజలు తనకు బాసటగా నిలిచారని వాళ్ళందరికీ ధన్యవాదాలు చెప్పింది. తన ఈ పోరాటం కూడా సాయిబాబా గారితో పాటు అన్యాయంగా అరెస్టు అయిన వారందరి విడుదల కోసం అని స్పష్టం చేసింది. చాలా మంది ఆదిసీలకు తమ బిడ్డలు జైల్లో ఉన్నారనే విషయం కూడా తెలియదు. తెలిసిన కొద్దిమంది కూడా ములాఖత్ కు వచ్చేవారు కాదు. కారణం వాళ్ళ ఆర్థిక పరిస్థితి. మరొకటి భాషా సమస్య. ఎన్నో వ్యయప్రయాసలకోర్చి ములాఖాత్ కొరకు వెళితే చాలా సేపు వేచి ఉండవలసి వచ్చేదట.

మరో మారు ములాఖత్ కు వెళ్ళినప్పుడు తనను లోపలికి వెళ్ళ నివ్వకుండా అడ్డుకున్నారని, ఎందుకు వెళ్ళనివ్వడం లేదని గట్టిగా ప్రశ్నిస్తే.... సాయిబాబాగారిని బయటికి తీసుకుని పోతున్నట్లు చెప్పారట. దానితో తాను ఆందోళనకు గురయ్యానని, బాగా ఆలోచించి సాయిని బయటకు తీసుకొని వచ్చినప్పుడు చూడడానికి వీలుగా నిలబడి వీల్ చైర్ కనబడగానే ఒక్క ఉదుటున పరుగెత్తగా చాలా మంది మహిళా పోలీసులు తనను అడ్డుకున్నారని, " నేను ఆయన సహచరిని, నన్ను ఆయనతో మాట్లాడనివ్వండి " అంటూ ఏడుస్తూ పరుగెత్తానని, అప్పుడు సాయి "నన్ను హాస్పిటలుకు తీసుకొని పోతున్నారు. నువ్వు అక్కడికి రా " అని చెప్పారట. అప్పుడు ఆమె ఆటో మాట్లాడుకొని హాస్పిటలుకు వెళ్ళేసరికి అక్కడ ఎవ్వరూ కనిపించలేదు. మళ్ళీ ఖంగారు... అయినా ధైర్యం కోల్పోకుండా ప్రయత్నించింది. సాయి వాష్ రూం లోకి వెళ్ళడం గమనించి తానూ వాష్ రూం లోకి దూరిందట. అక్కడ కూడా ఆమెను మహిళాపోలీసులు అడ్డుకున్నారు. " సాయి నేను వచ్చాను " అని పక్క గదిలోకి వినిపించేటట్లుగా గట్టిగా అరిచిందట. అప్పుడు పక్క గదిలో నుంచి సాయిబాబాగారు కూడా బదులిచ్చారట.

అంత ఎస్కార్ట్ తో, పోలీసులతో తీసుకొస్తున్న ఖైదీని చూడాలని అక్కడి జనం ఆసక్తిగా ఎదురు చూసారు. ఏ బడా రౌడీయో అనుకొని ఉంటారు. వచ్చింది వీల్ చైర్ లో సాయిబాబాగారు. వసంతను ఆరా తీయగా ఏ నేరం లేకుండానే అరెస్టు చేసారని తెలిసి," వీల్ చైర్ లో ఉన్న ఈ సారు ఏం చేయగలరు? అధికారులకు ప్రభుత్వానికి కళ్లు లేవా? " అని వాపోయారట.

" ఇన్ని కష్టాలు ఎదుర్కొని సాయిబాబా గారి విడుదలకు పోరాటం చేయడానికి మీకు స్ఫూర్తి ఏమిటీ? " అనే ప్రశ్నకు..... ఇంట్లో ఎప్పుడూ సాహితీ చర్చలు, హక్కుల పోరాట వాతావరణం ఉండేది. గతంలో మహిళా చేతన అనే సంస్థను స్థాపించి, వరకట్న హత్యలు, గృహహింస, మద్యనిషేధం లాంటి సమస్యలకు వ్యతిరేకంగా పోరాటం చేశారు. ఆదివాసీ మహిళా ఉద్యమాలలో పాల్గొన్నారు. ఆ పోరాటాల స్ఫూర్తే తనకు ధైర్యం ఇచ్చిందని తెలిపారు.

భవిష్యత్ కార్యాచరణ గురించి ప్రస్తావించగా... హెచ్చు తగ్గులు లేని సమాజమే తమ లక్ష్యమని, ఇదే ఆశయంతో సాయి తాను దగ్గరయ్యామని, పదేళ్ళు జైలులోని అండాసెల్ లో ఉండి విడుదలైన సాయిబాబాగారి ఆరోగ్యం పూర్తిగా క్షీణించింది. ఆరోగ్యం కొంచం కుదురుకొన్నాక పని మొదలవుతుంది. ఆదివాసీలను, అడవులను, కొండలను మనం కాపాడుకోలేకపోతే మన దేశాన్ని మనం రక్షించుకోలేము. అంటూ ముగించింది.

ఒక ఆశయం కోసం కలిసి జీవించడం, ఆశయ సాధనలో ఎదురైన కష్టసుఖాలు, నిర్భందాలను నిబ్బరంగా ఎదుర్కోవడం..... ఇదే కదా....విశ్వమానవ ప్రేమ అంటే.... ఈ విశ్వమానవ ప్రేమ జంట తమ ఆశయ సాధన కోసం ఆరోగ్యంతో కలిసే ఉండాలని మనస్పూర్తిగా కోరుకుందాం.